Віхуры-хвалі напужалі
Маленькіх шэрых птушанят.
У купку збіліся, дрыжалі,
Малых здзівіла тупатня.
Нібыта па вадзе хто тупаў,
Ці моцна біў, сцягаў бічом.
Сапраўдным быў шалёны грукат,
Як нехта хлопаў кірзачом.
Віхуры-хвалі варкаталі,
Ганяў іх вецер-буравей.
Бавоўнай белай буркавалі,
Суровы дзень – не дабрадзей.
Ёсць непагадзь – капрыз прыроды,
Пужае птушанят малых.
Хаваюцца з тае нагоды,
Парушыць моцны вецер слых.
Віхуры-хвалі ўсё вышай,
Напаўхмызняк зусім намок.
Не здолее малым быць нішай,
Шугае вецер як знарок.