Разложыстыя вольхі над каналам,
Вада журчыць унізе раўчуком.
Паверу старажытным я анналам,
Яшчэ быў дзед Карней мой хлапчуком.
Цягнулі па каналу плытагоны
Палескі лес у невядомы край.
Былі вялізнымі шляхі-прагоны,
Шлях руху доўгі сам не выбірай.
Быў дзед Карней мой лясніком зацятым,
Як шанаваў ён родны, мілы лес!
Але знішчалі гушчары заўзята,
На дзіва лес палескі ўваскрэс.
Магутнаю была прырода-маці,
Пустэчы не дапусціць – веру дам!
Давала сілу саджанцу-дзіцяці,
Сама спрыяла дрэвам, іх радам.
Вайна* прыйшла, на нас напалі немцы,
Зноў лес палескі стаў ахвярай ім.
Яго знішчалі сквапна чужаземцы,
Над гушчарамі візгат піл, шум, дым.
Збіралі пілавальшчыкаў атрады,
Чыгунку немцы да лясоў вялі.
Палонных рускіх воінаў з пагардай
Прымусілі, сілком у лес звязлі.
Узніклі хутка піларамы валам,
Драпежнікі імгненна далі ход.
«Праклятая нямецкая навала...» –
Шаптаўся з горыччу народ.
Прагналі немцаў ды прыйшлі палякі,
Ізноў маё Палессе пад пятой.
Знішчалі лес гадамі без падзякі,
Даў права Брэсцкі мір – такі пастой.
А потым громам грануў сорак першы,
Плаціла дань палеская зямля.
Фашысцкі нелюдзень не самы лепшы...
З гаротай сутыкнулася ралля.
Адразу лес палескі ў заняпадзе,
Драпежнік-немец спраўна вырубаў.
Аб гэтым гаравалі ўсе ў атрадзе –
Вядомы рабаўнік – не да забаў.
Цягнуліся бясконцыя платформы,
На іх распілаваны лес ляжаў.
Заступнік-партызан не быў пакорным,
Ён рабаванне хутка заўважаў.
Падкопы ды падрывы хлопцы ладзяць,
Не раз паветра выбух-моц страсаў.
Не па нутру яны былі ўладзе,
Бо кожны выбух вывазы псаваў.
Пасля вайны лес насаджалі людзі,
Прымала маці ў справе той удзел.
Святую працу век мы не забудзем,
Каб лес-кармілец, бацька, не радзеў.
Разложыстыя вольхі, дуб ды ясень,
Прыгожая высокая сасна.
Таполі, клёны, ільмы, вязы – засень,
Чаруе зрок палеская вясна.
Заўвага:
*Першая сусветная вайна.