Ян Зых.
СЕРДЕЧНАЯ СИСТЕМА.
Глеб Ходорковский(перевод).
"Если когда-нибудь ты отправишься из Итаки,
молись, чтоб твоя дорога была далёкой".
(Константинос Кавафис)
Мир когда-то был меньше и ощутимей.
Ты умещался в нём как птица в гнезде.
Слов доходчивость и дословность вещей...
О, дни лета прошедших лет, где вы теперь?
Я верил тогда, что что бы со мной ни стало,
многозначительно пёс бы дома залаял...
Нет того пса, а новый меня не узнает
и издалёка не чуя не выбежит навстречу.
Нынче в домах-башнях, в этих домах-переездах
я каждый день нАново переписываю завещание
и во мне разрастаются пространства
с огромным лесом для эха.
Сколько же я лет в этом городе прОжил?
Утром, ещё с остатками сна на веках,
слышу колокола,
а порой и звон колокольчиков на санях,
звонящих:Алиса, Алиса,по лёгким твоим ладоням
скользит моя линия жизни...
Я видел на Чёрном море тебя
и в солнечный полдень во Фракии,
в тишине, как будто Орфей входил
в ещё не написанную мифологию.
Я тогда посмотрел на тебя -
у нас столько чёрточек общих!
Морщинки мои у тебя, а у меня - твои...
Что мне осталось? И что ещё меня трогает?
Только дороги и красные капельки крови.
* * *
Jan Zych
Uk;ad serdeczny
Je;li wyruszysz kiedy; do Itaki,
m;dl si;, a;eby; drog; mia; dalek;.
(Konstantinos Kawafis)
;wiat by; kiedy; mniejszy, sprawdzony.
Mie;ci;em si; w nim jak ptak w gnie;dzie.
Poznawa;em od zielonej strony
s;;w dorzeczno;; i dos;owno;; rzeczy.
O dni lata sprzed lat, gdzie jeste;cie?
Wierzy;em, ;e gdyby co; mi si; sta;o,
pies znacz;co by w domu zaszczeka;.
Tego psa ju; nie ma, nowy mnie nie pozna,
nie wybiegnie na drog; z daleka.
Teraz w domu-w;dr;wce, w tym domu-przeje;dzie
co dzie; stary testament uk;adam do nowa
i rosn; we mnie przestrzenie
z wielkim lasem dla echa.
Ile tu ju; lat w tym mie;cie?
Rano, jeszcze nios;c resztki snu na powiekach,
s;ysz; dzwony,
czasem dzwonk;w u sa; dalekie wo;anie.
Dzwoni;: Alicjo, Alicjo. Przez twoje d;onie
linia mojego ;ycia biegnie.
Widzia;em ci; nad morzem Czarnym
i w po;udnie s;oneczne w Tracji
w takiej ciszy, jakby Orfeusz dopiero przechodzi;
w nie zapisane jeszcze mitologie.
Wtedy spojrza;em za siebie.
Ile rys;w mamy wsp;lnych?
Ty masz moje a ja twoje zmarszczki.
Co mi zosta;o? Co mnie obchodzi?
Obchodz; mnie drogi, czerwone krople krwi.
Jan Zych