Нам, ведущим конкурса, не раз предлагали не ограничиваться переводами только с английского языка. По желанию читателей мы добавили переводы с украинского (потому что, это самый распространённый второй язык авторов Стихиры и ведущих конкурса). Для этого конкурса я предлагаю самый близкий к русскому язык – белорусский.
Макси;м Ада;мович Богдано;вич (белор. Максім Адамавіч Багдановіч; 27 ноября (9 декабря) 1891, Минск — 12 (25) мая 1917, Ялта) — белорусский поэт, публицист, литературовед, переводчик; классик белорусской литературы, один из создателей белорусской литературы и современного литературного белорусского языка.
Жизнь поэта была очень короткой и горестной: в 4 года мальчик остался без матери, умершей от чахотки, потом от этой же болезни умер его брат, и сам Максим прожив всего 25 лет, умер от чахотки. Однако за такую короткую жизнь Максим Богданович одарил свой народ прекрасной поэзией и переводами с других языков, пропагандировал белорусскую литературу, переводя её на другие языки.
К творчеству Максима Богдановича уже в наше время обращался знаменитый белорусский ансамбль "Песняры".
Поэму Максима Богдановича «Страцім-лебедзь» я впервые прочитала в переводе на украинский язык. Русский перевод менее поэтичен, так что именно мы можем подарить это произведение соотечественникам (и не только) во всей его красоте.
Более подробно о жизни и творчестве Максима Богдановича можно прочитать здесь:
http://ru.wikipedia.org/wiki/,_
http://maksimbogdanovich.ru/articles/16-page-4.htm
Условия наших конкурсов читайте здесь:
http://www.stihi.ru/2013/03/28/192
(ведущая Александра).
Максім Багдановіч
Страцім-лебедзь
Не анёл у трубу уструбіў -
З хмары бог старому Ною гаварыў:
"Поўна з краем чаша гневу майго
На людскія грахі ды бясчыннасці.
Вось надойдзе часіна суворая.
Лінуць з неба залівы бязмерныя
I абмыюць ад бруду смуроднага
Ўсю зямлю яны, белы-вольны свет".
Пачынаў тут Ной будаваць каўчэг
З таго дзерава ліванскага.
Ўшыркі гэтаму каўчэгу - сто лакцёў,
А ўдаўжкі - болей тысячы.
Ды узяў туды Ной і птах і звяроў,
Каб не звёўся іх род з зямлі.
Ды не плыў к яму з мора сіняга
Страцім-лебедзь - горды, моцны птах.
Яго звычаі - арліныя,
Яго ўцехі - сакаліныя;
Пер'і-пер'ечкі бялеюцца
Ды на золку агнявеюцца.
У яго ў крыле - трыста тры пяра:
Узмахне крылом - быццам бор шуміць,
Узмахне другім - што мяцель гудзіць.
Як учнуць дажджы, - пацякла вада,
Разлілася горш ад павадка.
Затапіла ўсе лугі-лагі,
Ўсе лугі-лагі, ўсе лясы-бары;
Уздымаецца вышэй ад гор.
Птахі ў небе стаяй лётаюць,
Енчаць жаласна, ад нуды крычаць,
Выглядаюць стуль прытулачку.
А па ўсёй зямлі толькі хвалі б'юць,
Толькі хвалі б'юць белай пенаю.
Ды па іх дужы, смелы плавае
Страцім-лебедзь - горды, моцны птах.
Узмахне крылом - быццам бор шуміць,
Узмахне другім - як мяцель гудзіць.
I населі тут на лебедзя
Птахі дробныя ўсёй стаяю.
Лебедзь з сілы выбіваецца,
Птушкі ажна усцяшаюцца.
Дзень ён плавае, другі-трэці дзень,
На чацвёрты стаў прасіць-маліць:
"Вы ўзляціце хоць на час які,
Выбіваюся з астатніх сіл.
Дайце вы грудзям, гэй, вальней ўздыхнуць!
Дайце вы крылам, гэй, шырэй ўзмахнуць!"
Не паслухалі птахі лебедзя.
Пацямнела у яго ў вачах,
Крыллі ўрэшце надламаліся,
Галава ў ваду апусцілася.
I пайшоў на дно мора сіняга
Страцім-лебедзь - моцны, горды птах.
Ад усіх цяпер патомкі ёсць,
Ды няма адных - Страцімавых.