Я. Купала - Мужик

Марина Влада-Верасень
МУЖИК
 
            Янка Купала "Мужык"
            перевод с беларусского
            Марины Влада-Верасень
            
Что я Мужик, о том все знают,
И, как есть этот мир велик,
Со смехом мной пренебрегают, –
Ведь я мужик, дурной мужик.

Читать, писать я не умею,
Не ходит гладко мой язык…
Я только вечно пашу, сею… –
Ведь я мужик, дурной мужик.

Трудом я хлеб свой добываю,
Сношу и ругательства и крик,
И праздник редко отмечаю, –
Ведь я мужик, дурной мужик.

Страдают дети век без хлеба,
Жена в лохмотьях – нем язык,
Не ймею денег на потребу, –
Ведь я мужик, дурной мужик.

Залиты горьким потом очи;
Хоть я ребенок, хоть старик, –
Тружусь я словно вол рабочий, –
Ведь я мужик, дурной мужик.

Коль хворь напала – сам берусь я
Лечить себя: я чаровник!
И сам, без доктора, лечусь я, –
Ведь я мужик, дурной мужик!

Панам обязан голым сгинуть,
Как в роще белый чащевик,
И как собака мир покинуть, –
Ведь я мужик, дурной мужик.

Но только, если жить я буду,
То будет век мой здесь велик,
Я, братцы, вечно не забуду,
Что Человек я, хоть мужик!

И, каждый, кто узнать желает
Услышит только один крик:
Что хоть мной каждый помыкает,
Я буду жить! – ведь Я – МУЖИК!

                1905г.


Верш Мужык

Я.Купала

Што я мужык, усе тут знаюць,
і, як ёсць гэты свет вялік,
З мяне смяюцца, пагарджаюць, –
Бо я мужык, дурны мужык.

Чытаць, пісаць я не ўмею,
Не ходзіць гладка мой язык…
Бо толькі вечна ару, сею, –
Бо я мужык, дурны мужык.

Бо з працы хлеб свой здабываю,
Бо зношу лаянку і крык,
і свята рэдка калі знаю, –
Бо я мужык, дурны мужык.

Галеюць дзеці век без хлеба,
Падзёрты жончын чаравік,
Не маю грошы на патрэбу, –
Бо я мужык, дурны мужык.

Заліты потам горкім вочы;
Ці я малы, ці я старык, –
Працую, як той вол рабочы, –
Бо я мужык, дурны мужык.

Як хвор ды бедзен – сам бяруся
Лячыць сябе: я чараўнік!
Бо я без доктара лячуся, –
Бо я мужык, дурны мужык.

Што голы я павінен згінуць,
Як той у лесе чашчавік,
І, як сабака, свет пакінуць, –
Бо я мужык, дурны мужык.

Але хоць колькі жыць тут буду,
Як будзе век тут мой вялік,
Ніколі, браткі, не забуду,
Што чалавек я, хоць мужык.

І кожны, хто мяне спытае,
Пачуе толькі адзін крык:
Што хоць мной кожны пагараджае,
Я буду жыць! – бо я мужык!

                1905г.