Рецензия на «Челночный лев, застыла бирюза» (Кандидыч)
Леў чоўнавы, застыла біруза, І мёдам сонца ў верасах загразла. Самлеў заход, пусты нябёсаў гмах, Пяскі вакол і смска спрахла. Шкада сябе, тры дні яшчэ брысці, Леў чоўнавы матаецца ў пясках. За залатым руном, па золаце ісці, Падлічваючы час ў маладзіках. Той доўгі сон - ён казачна прыгож, Надзеі поўны, і вады ня трэба. На прыканцы дарогі, анягож, Лёў абярнецца, зоркі лінуць з неба. Ты спіш, і бычыш сон у сне. Ты ведаеш: прачнуцца трэба - двойчы. Вароты сноў - закратаны ўдвайне, Але ў канцы - адчыняцца аднойчы. І мяккае святло маладзіка, На золаце пустэльні серабрыцца, Падорыць сон - як зорная рака, І неба бірузою заіскрыцца. Альжбэта Палачанка 12.06.2014 17:17 • Заявить о нарушении
Перейти на страницу произведения |
