Рецензия на «Камушки на берегу» (Саша Сергеевна Зайцева)

Ավազաքարերի ափը

Քո մատների տակ,
Կյանքը կլինի կենդանի ու տաք,
Անհարթություններով լի,
Գեղեցիկ ու ժանգապատ երիզներով,
Կարծրամարմին ու փորագիր,
Գարնան ու աշնան հոտավետությամբ:
Իսկ մահը՝ անուշահամ կլինի,
Քաղցր ու ողորկ,
Նրբանկար,
Գույնզգույն քարերի մեջ ագուցված,
Ազատ կարձակի
Ամառային ծովափի ու փրփուրների բույրերը:
Եվ մենք երկուսով,
Չենք կարողանա մեռնել այնտեղ,
Բայց կկարողանանք չորանալ
Ափ հասած թռչնի նման,
Ափ հասած ավազահատիկի նման,
Ջրերից դուրս շպրտված ապակու բեկորի պես:
Մենք չենք մոռանա,
Չենք մոռանա,
Բայց մաս-մաս կկորցնենք գույները մեր,
Մեր հոգիների պես դուրս կշնչենք,
Կբարակենք,
Կդատարկվենք,
Ու էլ ոչինչ չենք սիրի,
Ոչինչ չենք ցանկանա,
Եվ ոչ ոքի չենք ցանկանա,
Թերևս այս լույսը,
Տարօրինակ ու նիհարիկ,
Կարծես ծանոթ,
Եվ ալիքի ոտնաքայլը դեպի ափ,
Եվ ընկրկումը նրա,
Եվ ավազահատիկը,
Որը ծովափնյա գեղեցկություն ուներ իր մեջ,
Որին դու վերցրեցիր
Ու տուն բերեցիր քեզ համար,
Գրբանումդ փայփայելով,
Իսկ նա գունաթափվեց,
Ծածկվեց մահվան դալուկով,
Եվ դու, իհարկե, լաց եղար,
Իհարկե՝ երդվեցիր,
Բայց այդպես էլ,
Չշնչեցիր նրա մեջ,
Քո նոր կյանքը:

Мартиросян Самвел Мкртычович   14.03.2019 20:57   •   Заявить о нарушении