Рецензия на «Сон» (Саша Сергеевна Зайцева)

Երազ

Քո երազի քաղաքում,
Որտեղ դու երջանիկ կլինես,
Դու անպայման կճանաչես ափամերձ մայթի կոտրվածքները,
Կճանաչես և քամին, և լույսը,
Եվ անգամ այն զգացմունքը,
Որով դու կանցնես սալահատակի վրայով,
Ճկաներբան կոշիկների մեջ,
Եվ նույնիսկ սեփական ներշնչանքն ու արտաշնչանքը,
Եվ սիրած փողոցի անկյունը,
Եվ բուրմունքը,
Միգուցե՝ կոնֆետների,
Միգուցե՝ մեկ այլ քաղցրավենիքների...

Օրորիր հոգեմոտ,
Հանգչեցրու,
Սեղմիր սրտիդ,
Ու մի՛ վախենա իմ սրտի համար...

Դու կհանդիպես մեկին,
Ում, իրոք որոնել էիր մի ամբողջ կյանք,
Իսկ գուցե և ավելի շատ,
Ավելի երկար,
Քան ինքը՝ կյանքն է,
Դու կճանաչես նրա ժպիտը,
Եվ ձայնն էլ, իհարկե,
Եվ քո սիրտն անպայման կճանաչի նրան,
Ով լինելու է քեզ համար ամենալավը:

Օրորիր հոգեմոտ,
Հանգչեցրու,
Սեղմիր սրտիդ,
Ու մի՛ վախենա իմ սրտի համար...

Իսկ երբ կարթնանաս առավոտյան,
Դու կհիշես,
Որ չես տեսել դեռ նրան, ով միակն է քեզ համար,
Եվ այն քաղաքում,
Ուր դու երջանիկ ես լինելու,
Դեռևս չես եղել:

Օրորիր հոգեմոտ,
Հանգչեցրու,
Սեղմիր սրտիդ,
Ու մի՛ վախենա իմ սրտի համար...

Мартиросян Самвел Мкртычович   14.03.2019 20:55   •   Заявить о нарушении